بنام یگانه بی همتا
در حدیثی از امام جعفر صادق علیه السلام داریم که:
هرگاه قضات احکام ظالمانه صادر کنند باران نخواهد بارید.
یعنی باران رحمت با نزول احکام ظالمانه نزول نمی‌کنند.
برایم خیلی جالب بود از این نظر که این سخن را من چشم بسته و ثابت شده و صحیح می‌پذیرم حالا شما را نمی‌دانم.
قبل از ادامه بهتر است این فرمایش گرانقدر به اطلاع قوه قضاییه برسد بخصوص رئیس آن جناب آیةالله شاهرودی
و سپس پیش نهاد می‌شود آنرا نوشته و در اتاق قضات گرام آویزان کنند.
تا ببینیم می‌شود بدین طریق یک حرکتی در این محکمه‌ها ایجاد کرد یا نه؟
در هر حال این پیشنهاد من است.
اما اثبات این حدیث بر من چگونه بوده است؟
اون قدیمها مثل سال 1351 و 52 هجری شمسی که ما در شهر و روستا و اطرافمان هنوز خانه انصاف و دادگاه و شورای حل اختلاف نداشتیم و مردم هم از قاضی و داور خبر نداشتند.
آنقدر باران می‌آمد که جای شما خالی.
بصورتی که ما بهار سال 52 که کولک(پنبه) می‌کاشتیم یک زمین را پنج نوبت بقول اینجا توکار(دوبارهکاری) کردیم چون امروز که کشت می‌شد فردا پایه باران باریدن کرده و چند روز بعد باید از نوع می‌کاشتیم.
کمی که جلوتر آمدیم و متمدن‌تر شدیم یک خانه انصاف پیدا کردیم و مردم هم به تبع آن طبعشان گل کرد که از دست هم شکایت کنند و آنجا هم ساخته شده بود برای همین نوع کارها
و معلوم است که جایی که حکم باشد گاهی هم پارتی بازی و .... حکم ظالمانه دیگه پیش می‌آید و به تبعه آن باران هم کمتر شد.
کمی آمدیم جلوتر و دادگاه هم پیدا کردیم و کمی متمدن تر شدیم.....
و احکام ظالمانه هم خود بخود بیشتر شد و... باران نباریدن هم همچنین
اگر در سالهای 52 ما بیش از 250 میلی متر بارندگی داشتیم متوسط بارندگی ما در سالهای 70 تا 80 به 100 رسید.
و از 80 تا کنون هم کمتر از 80 میلی متر و حالا که زیر 40 میلی متر شده. و .......
آیا این از فیض همین احکام گرامی نیست
لازم نیست که احکام آنها را حلاجی کنم. ...... هست؟
ولی قضات باید خودشان حواشان باشد که در جای حساسی هستند.
شاید هم این شوراهای حل اختلاف هم در این نباریدن باران رحمت بی تاثیر نباشند.
هستند؟